စိတ္ေတြေလတဲ့ေန႔

အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔
အတိတ္တံခါးကိုသြားေခါက္မိေတာ့
စနစ္တက်သိမ္းဆည္းထားတဲ့အိပ္မက္တို႔
တဝုန္းဝုန္းထပ်ံ…
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြမမွန္ခ်င္ေတာ့………။

တေဝါေဝါထိုးက်ေနတဲ့ေရတံခြန္တစ္စင္း
မီးခပ္မွ်င္းမွ်င္းနဲ႔မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့မီးဖိုတစ္ခု
မာေက်ာကၽြတ္ဆတ္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့မိႈတက္ေပါင္မုန္႕ကတစ္လံုး
ေမ့ေတ့ေတ့ပါပဲဆိုၿပီးၾကည့္မွန္ေတြကိုထိုင္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ဖဲၾကိဳးၿဖဴေလးကတစ္ခု
အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေၿခာက္ေတြကိုႏွင္းဆိန႔ံေရေမႊးၿဖန္းေပးေနတတ္တဲ့
ေနေရာင္ၿခည္ေလးကတစ္စ

စာလံုးေတြမႈန္ဝါးသြားသည့္တိုင္ၿမင္ႏိုင္ေနေသးတဲ့စာရြက္ဝါၾကင္ၾကင္တခ်ိဳ႕နဲ႔စာအုပ္
ရယ္သံမ်ားႏွင့္လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႔ေနခဲ့ေသာနံနက္ခင္းတစ္ခု
သူတို႔တစ္စုတစ္ေဝး က်င္းပေနေသာ စကားလံုးမဲ့အလြမ္းပြဲေတာ္သံ
နားမခံသာၿပန္ဘူး………

လွည့္ထြက္ေၿခလွမ္းတို႔ႏြမ္းခ်ိယိုင္လႈပ္
တၿဖဳတ္ၿဖဴတ္ေၾကြက်လာေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားအံု႔ခို..
တံခါးကိုအလိုလိုဆြဲပိတ္မိေပမယ့္..အားမထည့္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့…

လူဆိုတာဒီလိုပဲလား
သိပ္အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ
အရာရာဟာ ေရာဂါဘယေတြလိုၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္
အစြယ္တေဖြးေဖြးနဲ႔ကိုက္တတ္တဲ့သတၱဝါေတြလို
ငါ့ကိုတစ္ခါတည္းမ်ိဳခ်ပစ္လိုက္ၾကပါေတာ့လားးးးးးး
တစ္ေယာက္တည္းအားထည့္ေအာ္ပစ္လိုက္တဲ့အသံ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုပဲၿပန္မွန္တယ္
တကယ္ဆို…အဲဒီလိုစိတ္ေလေနဖို႔မေကာင္းဘူး
ဒါေပမယ့္..လူဆိုတာမ်ိဳးကလည္း
လ်ိဳ႕ဝွက္ခန္းကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔
လူေၿခတိတ္ခ်ိန္က်..တစ္ေယာက္တည္းဖြင့္ၾကည့္ေနမိတတ္တာမ်ိဳး
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ တနလၤာေန႔မနက္က်ရင္ေတာ့
တံခါးခ်ပ္ကအလိုလိုပိတ္..ပစၥကၡဆီစိတ္ေတြၿပန္လည္ေဆာင္က်ဥ္း
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုခပ္တည္တည္ဆို(စာမ်က္ႏွာ-၁၅..ပဲၿဖစ္မယ္ထင္တယ္)
အနာဂါတ္ဆိုတာၾကီးနဲ႔တည့္တည့္ရင္ဆိုင္
ဘယ္မွာစိတ္ေလႏိုင္ေတာ့မွာတဲ့လဲ။ ။
မေနာ္ဟရီ